Dierbaar verhaal

Bijzonder en dierbaar voor mij is het verhaal dat ik over anorexia voor het maartnummer schreef. Ik kon met de ontdekker van Boulimia praten, Christopher Fairburn. Het bleek een vriendelijke, galante Engelsman die telkens zijn excuus aanbood, omdat zijn antwoorden zo lang waren.
Met zulke mensen praten, is bijzonder. Maar om niet het risico te lopen om alleen een pr-verhaal te schrijven, wilde ik meer. Ik wist dat zijn therapie om boulimia en anorexia te behandelen, in praktijk werd gebracht bij Novarum. Daarbij was Fairburn betrokken. Ik wilde wel een onderdeel van de therapie meelopen.
Men vond het een prima idee, maar het ging uiteindelijk toch niet door. Pottenkijkers zijn niet altijd even handig. Maar ik kon wel met een therapeut praten.

De therapeut bleek de directeur behandelzaken die de drijvende kracht was achter het invoeren van een nieuwe manier van behandelen. Enthousiast, aanstekelijk en monter vertelde ze over de tamelijk rigoureuze ingreep die in de kliniek was doorgevoerd.

Tot slot mocht ik ook een cliënte spreken. Er was een meisje dat haar verhaal wel wilde vertellen. En dat vond ik al helemaal bijzonder.

Vooraf maak ik altijd duidelijke afspraken: als er fouten staan in het interview, worden die gecorrigeerd. En in dit geval sprak ik ook met haar af dat als ze een ongemakkelijk gevoel bij het verhaal kreeg, we erover konden praten en ik het verhaal zou aanpassen. Ze was cliënte en geen professional en ze was niet eerder geïnterviewd. Daarom bouwde ik een extra ventiel voor haar in.

Heel soms komt het voor dat een geïnterviewde zich ondanks duidelijke afspraken terugtrekt. Dat is de nachtmerrie van een journalist, zeker vlak voor de deadline. Maar in dit geval hield ik er een klein beetje rekening mee. Mensen die nooit eerder geïnterviewd zijn, kunnen er soms van schrikken als ze hun verhaal op papier zien staan. Bovendien was haar verhaal nogal persoonlijk. En ze was een cliënt. Ik wilde haar niet onder druk zetten.

Ik liet haar het verhaal in een vroeg stadium lezen en daarna nog een keer. Ze trok zich niet terug. Ze had een paar aanpassingen en toen vond ze het prima.
Ik heb het haar gezegd hoe geweldig ik het vond dat ze haar verhaal zo wilde vertellen. Ze waaierde het weg. Daarom zeg ik het hier nog een keer.